Mijn telefoon gaat op een dinsdagavond rond zes uur; ‘mijn tante is overleden en we weten niet wanneer ze is overleden, waarschijnlijk in haar slaap. Onze moeder heeft haar vandaag een paar keer proberen te bellen maar kreeg geen gehoor. Ze heeft de buurvrouw gebeld en gevraagd of zij even wil kijken wat er aan de hand is. Dat de buurvrouw tante dood zou aantreffen in haar bed had ze niet kunnen vermoeden. Wat moeten we doen?’
Ik vraag of de (huis) arts is ingeschakeld, dit is niet het geval en ik leg uit dat dit de eerste stap is. Is de arts geweest en heeft hij of zij de (natuurlijke) dood vastgesteld en de A en B verklaring afgegeven dan mag ze mij weer bellen.
Twee uur later wordt ik weer gebeld door het nichtje: de arts is geweest. We bespreken het een en ander telefonisch, de verzorging en opbaring wordt door mij in werking gezet en we maken een afspraak voor de volgende dag.
Geen toeters en bellen, of toch wel?
Ik zit aan tafel in het huis van de overleden mevrouw met haar zus en het nichtje. We bespreken wat er allemaal moet gebeuren.
'Mijn zus wil gewoon naar Schagen worden gebracht voor een crematie, geen toeters en bellen, dat heeft ze ooit uitgesproken. Ik vind het zo erg om haar zo weg te brengen, dat ga ik niet doen! Omdat we gelovig zijn, mijn zus ook, willen we toch graag een kerkdienst met aansluitend een crematie,' zegt de zus verdrietig. Dit blijkt lastiger dan gedacht.
De medewerkers van de kerk zijn welwillend maar er is geen pastoor! Een kerkdienst met aansluitend crematie gaat ook niet zomaar. Kerk en crematie kan niet aansluitend op de dag die de familie graag zou willen omdat er geen ruimte meer is in het crematorium.
De dag erna zou wel lukken wat het crematorium betreft maar is er geen ruimte in de kerk voor een uitvaartdienst.
Dan stel ik voor om zelf op zoek te gaan naar een pastoor en te vragen of hij in een dienst van woord en gebed voor zou willen gaan in het crematorium. De pastoor is snel gevonden en bereid mee te werken. Een afspraak gemaakt met de pastoor en de dienst van woord en gebed wordt in grote lijnen voorbereid.
Uiteindelijk is alles goed gekomen, is het een hele mooie dienst geworden in het crematorium, mocht de zus en tante gaan na het ontvangen van de zegen en was iedereen tevreden.
Na de plechtigheid spreken de zus en het nichtje hun waardering uit voor de fijne samenwerking en de welwillendheid om met hun mee te denken, te zoeken naar oplossingen. 'Ze had eens moeten weten, dat ze zo’n mooi afscheid heeft gekregen,' zeggen de dames tevreden.
Ze weet het hoor, lieve zus en nichtje, dat geloof ik zeker.
© Anita Messelaar UVVDLE
